بانو امین مدرسه علمیه بانو امین(ره) زیر نظر مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران استان تهران

خونبهای حسین


تا خدایی كند خدای حسین
دیده خون گرید از برای حسین
ریخت خونش به خاك، اما نیست
جز خدا هیچ، خونبهای حسین
بود بر حق و كشته شد ناحق
جز حقیقت نبود رای حسین
بند بندم كند زسوز درون
همچو نی ناله، در عزای حسین
گر دهد دست، می‌كنم عمری
سرمه‌ی چشم، خاك پای حسین
بهتر آن است در هماهنگی
همه باشیم هم صدای حسین
كرد ویران، بنای ظلم و ستم
كه همین بود مدّعای حسین
هر كجا نام نامیش ببرند
با صفا گردد از صفای حسین
چون حسین(ع) از برای عالم بود
همه عالم بود برای حسین
كرد چون جان فدای اهل جهان
جان اهل جهان فدای حسین
هم رضایش بود رضای خدا
هم رضای خدا رضای حسین
هستم از شور عشق، تا هستم
سرخوش از ساغر ولای حسین
در حقیقت فنا نمی‌گردد
عشقبازی كه شد فنای حسین
به چه كار آیدت طبیب و بخواه
چاره‌ی درد از دوای حسین
نشود مبتلا به غم هرگز
هر دلی گشت مبتلای حسین
برو ای دردمند چون «حدّاد»
به شفا خانه‌ی شفای حسین


عباس «حداد» كاشاني - چهارده سفينه نور صفحه 188

آمديم از سفر دور و دراز رمضان
پي نبرديم به زيبايي راز رمضان

هر چه جان بود سپرديم به آواز خدا
هر چه دل بود شكستيم به ساز رمضان

سر به آيينه «الغوث» زدم در شب قدر
آب شد زمزمه راز و نياز رمضان

ديدم اين «قدر» همان آينه «خلّصنا»ست
ديدم آيينه‌ام از سوز و گداز رمضان

بيش از اين ناز نخواهيم كشيد از دنيا
بعد از اين دست من و دامن ناز رمضان

نكند چشم ببندم به سحرهاي سلوك
نكند بسته شود ديده باز رمضان

صبح با باده شعبان و رجب آمده بود
آن كه ديروز مرا داد جواز رمضان

شام آخر شد و با گريه نشستم به وداع
خواب ديدم نرسيدم به نماز رمضان

علیرضا قروه

آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟

آنکه زاغیار برد شکوه بر یار کجاست

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک

می زند بانگ منادی که گنه کار کجاست

سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست

تاکه معلوم شود  طالب دیدار کجاست

بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب

تا نگوئی که در رحمت دادار کجاست

مرغ شب نیمه شب دیده به ره می گوید

سوز دل ساز بود دیده بیدار کجاست

ماه رحمت بود ای ابر خطاپوش ببار

تا نگویند که آن وعده ایثار کجاست

حق به کان کرمش طرفه متاعی دارد

در و دیوار زند داد خریدار کجاست

آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور

گوید ای سوته دلان عاشق دلدار کجاست

من ژولیده به آوای جلی می گویم

آنکه با توبه ستاند سپر نار کجاست

نیشابوری

بانوی آب و آیینه

تنها علی ساقی است وقتی کوثری تو

شان نزول هل عطاایی اطهری تو

ام ابیها هستی و بنت الهدایی

هم دختر و هم مادر پیغمبری تو

یک شهر دشمن در مصافه شاخه ای یاس

انگار حتی از علی تنها تری تو

بر دست های آسمان شب ريسمان بست

با این که در می سوزد و پشت دری تو

بغض حسن اشک حسین و آه زینب

وقتی که می بینند بین بستری تو

ما را دعا کردی و رفتی فاطمه جان

آخر برای شیعیانت مادری تو

ای کاش پیدا بود مادر جان مزارت

هرچند گه گاهی مرا قم می بری تو…

بشری صاحبی