بانو امین مدرسه علمیه بانو امین(ره) زیر نظر مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران استان تهران

بانوی بزرگوار، سیده نصرت امین، معروف به بانوی ایرانی، سال ۱۳۰۹ قمری در خانواده ای متدین، اصیل و نجیب در اصفهان دیده به جهان گشود و از همان کودکی عنایات خاص حق تعالی بر او و گرایش وی به حقیقت توحید، در فطرتش آشکار بود. نسب این بانو به امام سجاد علیه السلام می رسد و از سادات معروف به سادات خاتون آبادی بود. پدر وی حاج سید محمد علی امین التجار، فردی شریف، بزرگوار، مؤمن و از بازرگانان سرشناس و متدین بود. مادر وی بانو سیده زهرا ولدیزی دختر حاج سید مهدی، ملقب به «جناب» نیز بانویی متدین و اهل ذکر و خیر خواه محرومان بود.نصرت کوچک، بنا به تشویق مادر خویش در فضایی آمیخته به رعب مکتب خانه های همیشگی و خانم معلم پیری که همواره چوب بلند تنبیه در دست داشت و او را «گوشت ناپز» می پنداشت، تحصیل را آغاز می کند. لکن به رغم شدت سختگیری معلم خویش تا حدود یازده سالگی به تحصیل زبان عربی می پردازد. حتی در اغلب مجالس عمومی باز هم در حال تفکر بود و در مقام این که پا را از جاده شریعت بیرون نگذارد و در سنین بعد از بلوغ همواره لطف پروردگار بدرقه راهش بود و در حین تحصیل گهگاهی حالات خوش و نورانی نصیب وی می گردید تا سرانجام به دلیل اتصال به عالم عرفان و زحمات پیگیر در امر مطالعات حکمت الهی، به لقب «امین» مفتخر گشت.

در سن حدود 40 سالگی با تالیف کتاب ارزشمند “اربعین هاشمیه"  نزد علمای نجف و قم شناخته شدند و از سوی تعدادی از علمای اعلام همچون حضرات آیات سید محمد علی نجف آبادی و حاج عبدالکریم یزدی اجازه اجتهاد و روایت خود را دریافت کردند.

منزل بانو امین هیچ گاه با پیشرفت سبک های مختلف زمان، تجدد طلبی ها و فرهنگ های وارداتی غربی، تغییر نکرد. رفتار ساده ی ایشان، ظاهر بدون تکلف و گفتار ساده و روان او ، عامل جذب بسیاری از راه گم کردگان می شد. هر کس برای اولین بار به دیدار بانو می آمد، محال بود برای بار دوم مراجعه نکند. شاید اگر کسی ایشان را نمی شناخت و به مجلس ایشان وارد می شد، در ابتدا قادر به تشخیص بانو از دیگر خانم ها نبود و این نشان از بی پیرایگی این بانوی مجتهده داشت.

سجده‌های طولانی و قنوت‌های بانو امین

مرحوم علامه طباطبائی  آن فیلسوف و فقیه و مفسر، از ایشان تعریف می‌کردند. این بانوی ایرانی سجده‌های طولانی داشت و در قنوت این دعاها را زیاد می‌خواند: «الهی هب لی کمال الانقطاع الیک وأَنر ابصار قلوبنا بضیاء نظرها الیک …. »؛ « ربنّا لاتزغ قلوبنا بعد اذ هدیتنا و هب لنا من لدنک رحمة ».

وی ساعات خاصی برای عبادت اختصاص می‌داد و هیچ گاه مطالعه و برنامه‌های دیگر، مانع از عبادت و راز و نیاز او نمی‌شد. بانوی ایرانی در کمال زهد و تقوا و سادگی می‌زیست و اهل تظاهر و تشریفات و بزرگ نمایی نبود. با قرآن و روایات الفتی ویژه داشت و بیشتر اوقات خود را پس از انجام امور خانه به مطالعه  می‌گذراند. کمتر با زنان خانواده و همسایه که هم سن و سال او بودند، به سر می‌برد و بیشتر به دنبال کسی بود تا او را درک کند و عمق ژرفای سخنش را دریابد و پیوسته مراقب نفس و واردات قلبی خود بود.

بانو مجتهده امین بهترین جهاد برای زنان در عصر حاضر را حفظ پوشش عنوان مي كرد و مبارزه با نفس در مورد زیورآلات و طرز لباس پوشیدن را در درجه اول اهمیت می دانست؛ بانو همواره با نقل قول از عقلا و علما شرافت زن را در عفت و شرافت مرد را در شجاعت می خواند و همیشه از تحصیل زنان حمایت می نمود، اما حفظ نفس و پاسداری از آبروی اسلام را بر زنان واجب می دانست و عقیده داشت پاره کردن حجاب در حقیقت پاره کردن اوراق قرآن است.

بانو همواره به زنان توصیه می کرد تا دو صفت مذموم مکر و حسد را که در زنان بیشتر از مردان است از خود دور کنند.به گزارش بلاغ به نقل از حوزه، آنچه این بانو را از بیشتر بانوان دوران خود و پیش از آن جلوه گرتر می کند، فروغ معنوی ایشان، به ویژه از نظر اخلاق، تربیتی و معنوی است. وی در رشته های تفسیر قرآن، حدیث، حکمت، فقه، اصول و اخلاق تألیفاتی گرانقدر از خود به یادگار گذاشت. وی با تأسیس حوزه علمیه خواهران و آموزشگاهی دخترانه، پایه گذار مسیر پیشرفت علمی و معنوی زنان در عصر خود بود.

از آثار این بزرگوار می توان به تالیف 9اثر عظیم و جاودان در زمینه اخلاق، تفسیر و عرفان اشاره کرد.

این سیده جلیله در تاریخ 23 خرداد 1362 در اصفهان دیده از جهان فرو بستند.