بانو امین مدرسه علمیه بانو امین(ره) زیر نظر مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران استان تهران

انسان ها روزمره از راه سخن گفتن با یک دیگر ارتباط برقرار مى کنند؛ از این رو به شکل ناخواسته در معرض گناهانى چون غیبت ، دروغ و تهمت قرار مى گیرند و بدون آن که خود توجه داشته باشند، زبانشان به گناه آلوده مى شود.

زبان از نعمت هاى بزرگ خدا است که همچون دیگر نعمت هاى خداوندى براى بهره بردارى در جهت رشد و کمال به انسان ارزانى شده است.


انسان فرزانه و فرهمند با شناسایى موقعیت هاى مناسب، از چنین نعمتى به درستى استفاده مى کند؛ نعمتى که پس از «آموزش قرآن» و «آفرینش انسان»، بالاترین لطف خداوند متعالى به آدمى است چنان که در سوره الرحمان آیات 1 تا 4 فرمود: « الرَّحْمَنُ * عَلَّمَ الْقُرْآنَ * خَلَقَ الْإِنسَانَ * عَلَّمَهُ الْبَیَانَ؛ [خداى] رحمان (۱) قرآن را یاد داد (۲) انسان را آفرید (۳)به او بیان آموخت (۴)»

پس باید قدر این نعمت را دانست و خداى را بر آن سپاس گفت.

چه زیبا فرمود امیر سخن، امیرالمومنین امام على (علیه السلام) که بدانید زبان آدمى، پاره اى از او است؛ آن هنگام که شخص از گفتار بپرهیزد، زبان توان سخن ندارد و آن گاه که مایه گفتار داشته باشد، زبان او را مجال ندهد(1).

زبان بر خلاف جِرم کوچکش، از مقامى بسیار والا در طاعت و عصیان برخوردار است. چه وصلت ها که با جنبشش از هم گسسته و چه فرقت ها که با حرکتش به هم پیوسته است. چه خون ها که به موجبش بر زمین ریخته و چه جان ها که با عنایتش سر به سلامت برده است.


آدمى مخفى است در زیر زبان           این زبان پرده است بر درگاه جان
چونک بادى پرده را درهم کشید           سر صحن خانه شد بر ما پدید
کاندر آن خانه گهر یا گندم است           گنج زر یا جمله مار و کژدم است
یا در او گنج است و مارى بر کران            زانک نبود گنج زر بى پاسبان
بى تاءمل او سخن گفتى چنان           کز پس پانصد تاءمل دیگران(مولوی)



غیبت

خداوند متعال در آیه 12 سوره مبارکه حجرات می فرماید: « یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا …لَا یَغْتَب بَّعْضُکُم بَعْضًا أَیُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَن یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتًا؛ اى کسانى که ایمان آورده اید!… برخى از شما از دیگرى غیبت نکند. آیا هیچ یک از شما دوست دارد گوشت برادر مرده اش را بخورد؟»



1)صبحى صالح : نهج البلاغه ، ص 354، ح 233